Loslaten als daad van liefde

Er was een tijd dat ik dacht dat liefde gelijkstond aan vastklampen.

Dat als je écht gaf om iemand, je ze nooit mocht laten gaan.

Ik dacht dat loslaten hetzelfde was als verliezen.

En verlies? Dat kende ik al te goed.

Als iemand met hechtingsproblematiek voelde verbinding vaak als overleven.

Ik zocht veiligheid in anderen, vergat mezelf onderweg.

Tot het moment kwam dat ik besefte:

je kunt ook vasthouden aan iemand terwijl je jezelf kwijtspeelt.

Ik schrijf deze column niet als iemand die het allemaal weet,

maar als iemand die leert. Elke dag opnieuw.

Over liefde. Over loslaten.

En over hoe zelfliefde begint met zacht zijn voor je eigen littekens.

________________________

Ik heb het altijd moeilijk gevonden om los te laten.

Niet omdat ik koppig ben, of dramatisch.

Maar omdat houden van in mijn hoofd gelijkstond aan blijven vasthouden.

Met hechting als mijn kompas klampte ik me vast aan mensen, momenten, herinneringen.

Alsof ik zonder hen niet wist waar ik eindigde en de ander begon.

Alsof ik niet compleet was zonder iemand die “blijf” fluisterde — zelfs als de stilte tussen ons luid werd.

Maar ik leerde dat loslaten niet hetzelfde is als opgeven.

Het is geen wegduwen, geen “ik wil je niet meer.”

Loslaten is: ik wil jou alles geven, ook de ruimte om te ademen.

Ook als dat niet meer naast mij is.

Voor iemand met hechtingswonden is dat een rauwe oefening.

Want het voelt als sterven — een beetje tenminste.

Alsof je jezelf moet losweken van een lijntje dat je ooit veiligheid gaf,

maar nu verstikt.

Herstel begint waar je leert dat liefde niet bezit is.

Dat zelfliefde niet hetzelfde is als jezelf altijd volledig geven.

Dat grenzen geen muren zijn,

maar poorten naar iets gezonder.

Ik hou nog steeds. Maar ik hou anders.

Met open handen.

Met zachtheid voor mezelf.

En met het besef:

soms is loslaten

de moedigste manier

om trouw te blijven aan wie je bent geworden.