"Een kind vergeet niet wat jij ontkent."

____________________________________________

Je roept maar wat.

Zegt: “Het is jouw schuld.”

Of: “Jij bent de oudste, gedraag je ook zo.”

“Stop met wenen. Wees eens flink.”

Of de klassieker: “Daar moet je nu nog niet van wakker liggen.”

Maar een kind ligt daar wel wakker van...

Omdat jij op dat moment niet alleen iets zegt —

je programmeert iets.

Je installeert een stem,

die jarenlang zal herhalen dat het niet genoeg is.

Niet slim genoeg. Niet sterk genoeg.

Niet stil genoeg.

Niet waardig genoeg om begrepen te worden.

En die stem?

Die wordt later hun innerlijke criticus.

Hun paniekaanval.

Hun fobie om iemand teleur te stellen.

Hun drang om alles perfect te doen.

Hun moeite om hulp te vragen.

Hun “ik los het zelf wel op”.

En weet je wat het ergste is?

Die ene uitval, die ene opmerking waar jij al lang niet meer aan denkt,

werd misschien hun levensmotto.

Want wat jij zei uit frustratie, vermoeidheid of gewoon onwetendheid,

werd door hun kinderhart vertaald naar:

“Ik ben het probleem.”