Een episode uit het leven met Borderline.

Wat ik voelde:

----------------

Er was niets zacht aan gisteren.

Mijn brein stond in brand, mijn hart in overdrive.

Een lang verwachte e-mail bleek een domper

— angst, verontwaardiging, trauma, onrecht —

en alles in mij begon te schreeuwen.

Bij mensen met Borderline is gevoel geen golf, het is een orkaan.

Er is geen filter, geen wachttijd. Alleen emotie. Rauw, direct, allesomvattend.

Toen ik mijn vriendin berichtte over wat ik voelde, hoopte ik op een anker.

Haar reactie:

----------------

"Ik weet niet goed wat ik hierop moet zeggen."

 Voor jou misschien onschuldig.

Voor mij:

----------------

*"Ze wil mij niet meer."

*"Ik ben te veel."

"Ik ben lastig, vermoeiend, gestoord."

De razernij begon:

---------------------

verlatingsangst, schuldgevoel, de paniek van ‘ik ben niet meer gewenst.’

Mijn reflex? Nog meer sturen. Uitleggen. Redderen.

Niet om gelijk te halen, maar om vast te houden.

Want wie wegloopt, bevestigt het monster in mij dat zegt: jij bent niet beminbaar.

Wat ik deed:

-------------------

Ik voelde een schok. Een fluistering van bewustzijn.

“STOP.”

Ik las mijn eigen woorden terug. Zag de chaos.

En zei tegen haar:

"Ik denk dat ik dit gesprek even moet stoppen. We praten er een andere keer over, als ik helder ben. Ik ga even slapen."

Ik sloot mijn ogen. Niet om te slapen, maar om te overleven.

Daarna begon ik aan iets dat me wél structuur gaf:

Een reel. Een fragment van gevoel gegoten in beeld, tekst en geluid.

Niet om aandacht te krijgen,

maar om te verwerken.

Te begrijpen.

Te helen.

En hopelijk:

om de afstand tussen 'zij die voelen' en 'zij die kijken' iets kleiner te maken.

Want Borderline is geen monster. Het is een verhaal.

Een verhaal dat te vaak verkeerd wordt gelezen.

Maar met elke reel, elke post, elke echo van herkenning,

maak ik het leesbaarder. Voelbaarder. Menselijker.

Voor mezelf.

Voor lotgenoten.

Voor wie van ons houdt, maar ons soms niet begrijpt.

En dat is al zoveel meer dan niets.