Ik zie mensen die, zonder veel moeite, geliefd worden.

Ze mogen fouten maken. Ze mogen vergeten.

Ze mogen afwezig zijn, onvolledig zijn, onhandig zijn.

En toch… worden ze opgevangen, begrepen, vastgehouden.

Alsof er rond hen een onzichtbare kracht hangt,

een soort vanzelfsprekende warmte waar anderen naartoe gravitatie trekken.

En dan ben ik daar.

Ik, die zo hard mijn best doe.

Ik die wéét wat het is om oprecht te zijn, loyaal, zacht.

Ik die vriendschap zie als iets heiligs, als iets waarvoor je zorgt.

Ik, die alles volgens het boekje doe.

En toch… is het genoeg om één keer te falen,

één keer anders te reageren,

één keer uit pure overprikkeling niet te reageren,

en het hele bouwwerk stort in.

Weg vriendschap. Weg vertrouwen. Alsof het nooit iets betekende.

Het voelt oneerlijk.

Alsof ik moet vechten voor wat anderen cadeau krijgen.

Alsof mijn hart keer op keer moet bewijzen dat het het waard is,

terwijl anderen er gewoon mogen zijn.

Ik weet het — mensen komen in je leven met een reden.

Sommigen blijven even, sommigen blijven voor het leven.

Iedereen laat iets achter.

Een les, een litteken, een herinnering.

En daar geloof ik sterk in.

Maar het maakt het niet minder pijnlijk,

om telkens weer op te staan met een leegte waar eens verbinding was.

Om telkens weer dat gevoel te hebben dat jij het probleem bent.

Dat liefde iets is wat je moet verdienen.

Soms weet ik gewoon niet meer waar ik het moet zoeken.

Wat ik nog kan geven zonder mezelf te verliezen.

Of hoe ik de liefde kan aantrekken

zonder mezelf constant in stukken te moeten uitleggen.

En dan denk ik:

misschien ligt het niet aan mij.

Misschien ben ik niet té veel,

maar zijn zij gewoon nog niet klaar om iets echts vast te houden.

En misschien komt er ooit iemand

die niet schrikt van mijn intensiteit,

maar die er thuiskomt.

Tot dan blijf ik hopen, en schrijven,

en zoeken naar mensen die het niet erg vinden

dat mijn hart een beetje luider klopt dan dat van de rest.