Er zijn woorden die vaak blijven kleven aan stilte. Zelfbeschadiging is daar één van.

Niet omdat ik het wil romantiseren. Niet omdat ik trots ben op littekens. Maar omdat het taboe zwaarder weegt dan de waarheid.

Ik schreef dit fragment voor wie zichzelf ooit verloor in de strijd met zichzelf. Voor wie worstelt. Voor wie stil vecht. Voor wie zich afvraagt of iemand dit begrijpt.

Dit is mijn verhaal. Een stukje chaos. Een stukje over-leven.

‐-------------------------------

Soms raasde de storm in mijn hoofd zo luid dat ik nergens nog houvast vond. Mijn gedachten leken te botsen tegen muren die ik zelf had opgebouwd. Ik voelde me opgesloten in mezelf: klein, machteloos, verloren.

In die momenten zocht ik naar iets… iets dat me deed voelen. Iets dat me herinnerde dat ik er nog was. Niet om mezelf pijn te doen, maar om het oorverdovende niets te doorbreken. Om mezelf te laten weten: ik besta nog.

Het werd een patroon. Een manier om grip te krijgen op iets wat groter was dan ik. En hoewel ik wist dat het me geen echte rust bracht, voelde het op dat moment als het enige wat ik kon.

Maar met elke stilte die volgde, kwam ook de schaamte. Het besef dat mijn strijd niet zichtbaar begrepen werd. Dat mensen oordeelden zonder te vragen: Wat doet je zoveel pijn dat je dit nodig hebt om te overleven?

Vandaag schrijf ik dit niet om te choqueren. Niet om medelijden op te roepen. Maar om ruimte te geven aan wie dit misschien herkent. Want elke strijd verdient erkenning. Ook die met jezelf.

-------------------------------‐-

#Taboedoorbrekend #Zelfbeschadiging #MentaleGezondheid