When the Lion kisses the Libra

_______________________________________________

Er zijn mensen die je leven binnenwandelen als een briesje.

Zacht.

Voorzichtig.

Die je amper hoort komen en net zo geruisloos weer verdwijnen.

En dan heb je haar.

Die ene Leeuw.

Geen bries, geen zucht — maar een vuurzee.

Waar ik als Weegschaal weeg, weifel, zoek naar evenwicht,

komt zij binnen alsof de wereld haar podium is.

Trots, met een glimlach die stormen temt

en een blik die zelfs stilte laat blozen.

We zijn het soort duo dat nooit gewoon is.

We botsen en dansen in dezelfde adem.

Lachen tot de muren scheuren,

verdwijnen dan even — en vinden toch altijd weer die weg terug.

Een soort innerlijk kompas dat alleen op haar afgesteld staat.

Er is iets onverklaarbaars aan hoe zij mij kust.

Niet zomaar lippen die elkaar raken,

maar werelden die zich openen.

Als ze me aanraakt, voel ik mezelf thuiskomen

in een huid die ik te vaak heb verlaten.

En ik weet: dit is geen toeval.

Het universum heeft een vreemde zin voor timing,

en zelfs als we elkaar ontgroeien,

lijkt de zwaartekracht tussen ons hardnekkiger

dan eender welke levensles.

We zijn geen perfect verhaal.

Maar we zijn een verhaal dat niet stopt met schrijven.

Twee sterrenbeelden die botsen en helen,

als vuur en lucht, passie en evenwicht.

Ze is de enige die mijn chaos laaft zonder me te willen temmen.

En ik ben de enige die haar vuur bewondert zonder het te blussen.

En wat het leven ook nog flikt,

één ding blijft zeker:

Onze vonk is geen vlam die dooft.

Het is een vlam die pauzeert,

maar nooit vergeet hoe ze moet branden.

— Ellie’s Odyssey | Balans in Chaos