Toen ik kleur begon te zien

Het begon als een zacht, bijna ongemerkt gevoel, een tinteling ergens diep vanbinnen die ik jarenlang wegdrukte. Het was een blik op straat, een zijdelingse glimlach in de schoolgangen, en later een onverwachte vonk tijdens een gesprek. Maar ik vertelde mezelf telkens opnieuw dat het niets was, dat het gewoon bewondering was, nieuwsgierigheid misschien.Tot die ene zomeravond. Het was geen grootse gebeurtenis, maar eerder een klein moment dat mijn wereld in stilte op zijn kop zette. Ik zag haar en voelde iets wat ik nooit eerder had gevoeld. Niet zoals bij hem, maar anders. Compleet. Het was alsof iemand een kleur aan mijn wereld toevoegde die ik niet wist dat ik miste.Ik voelde me tegelijkertijd bevrijd en gevangen. Bevrijd omdat ik eindelijk mezelf begon te begrijpen, gevangen omdat ik niet wist of ik dat ook mocht zijn. Hoe vertel je de wereld iets wat je zelf nog nauwelijks durft toe te laten?Maar daar, in dat moment, wist ik het zeker. Mijn liefde kende geen grenzen, geen hokjes, geen of/of, maar eerder en/en. Het voelde als thuiskomen in mezelf, en dat was misschien wel de mooiste ontdekking van allemaal.