"Vast in een web dat zegt dat het 'liefde' heet"
- Ellie's Odyssey
- 4 jul
- 1 minuten om te lezen
Je weet dat het fout zit.
Maar toch blijf je.
En als je even weggaat, kom je weer terug.
Niet omdat je dom bent.
Niet omdat je zwak bent.
Maar omdat het voelt alsof hij iets in jou vasthoudt
wat je al sinds je kindertijd kwijt bent.
Je bent zo gewend geraakt aan
je best moeten doen voor een beetje liefde,
je woorden inslikken om de vrede te bewaren,
jezelf verliezen om iemand anders te redden,
dat je zijn/ haar manipulatie verwart met warmte.
Men geeft je net genoeg.
Net genoeg "Ik zie je graag's".
Net genoeg bevestiging.
Net genoeg dat je denkt: misschien ligt het toch aan mij.
Maar dat is het niet.
Wat het is?
Het is trauma.
Het is de echo van een kind dat ooit geleerd heeft
dat liefde pijn mag doen
zolang je maar gezien wordt.
En dus blijf je.
Tot je breekt.
Of wakker wordt.
Of allebei tegelijk.
Ik schrijf dit
voor wie nog vastzit in dat web.
Voor wie zichzelf verliest terwijl ze denkt te vechten voor liefde.
Voor wie zichzelf verwijten maakt
omdat ze wéér terugging.
Je bent niet gek.
Je bent geconditioneerd.
Maar je mag opnieuw leren voelen.
En opnieuw kiezen.
Voor jezelf.
Opmerkingen