"Sneeuwwitje en de giftige illusie".

Geen sprookje maar de rauwe en pijnlijke realiteit die het gevolg van manipulatie, mentaal misbruik en depressie weerspiegelt.

_______________________

Er was eens... een jonge vrouw met een hart zo zuiver, dat ze dacht dat iedereen even mooi van binnen was als ze zich voordeden.

Op een dag kwam er een oude vrouw langs, glimlachend, zacht pratend, met ogen die vonkten van vermeende wijsheid.

Ze sprak over liefde, over vriendschap, over het begrepen worden.

Maar achter die façade school geen fee, wel een heks.

En de appel die ze aanreikte, zo glanzend, zo verleidelijk,

zat vol gif: manipulatie, bedrog, misbruik.

Sneeuwwitje nam een hap.

Niet omdat ze dom was. Maar omdat ze hoopte.

En ze viel niet enkel in slaap,

ze zakte weg in een diep duister: depressie, zelftwijfel, een leegte zonder einde.

Tot de 7 "dwergen" kwamen. Geen mijnwerkers deze keer,

maar therapeuten, artsen en allerhande hulpmiddelen.

Ze bouwden geen bed, maar een glazen kist,

doorzichtig en kwetsbaar.

Zodat iedereen haar zou zien. Ook haar pijn.

En beseffen: ze is niet haar breekbaarheid,

ze is nog altijd een mens.

En dan, op een dag, kwam de prins.

Niet van buitenaf.

Maar van binnenuit.

Hij heette Zelfliefde. En hij bracht inzicht.

Een kus, zacht maar krachtig,

die de vloek verbrak.

Het was geen “en ze leefde nog lang en gelukkig.”

Maar het was: “en ze leerde, beetje bij beetje,

weer te leven."