Het meisje met de glazen huid

Een modern sprookje over liefde, angst en onzichtbare oorlogen.

----------------------------------

Er was eens…

een meisje dat geboren werd met een huid van glas.

Van op afstand zag je enkel een fonkelende gloed, breekbaar en prachtig,

maar van dichtbij zag je barsten, scheurtjes en scherpe randen.

Ze woonde in een koninkrijk waar iedereen een masker droeg:

sommige van steen, anderen van goud, maar allemaal stevig en veilig.

Zij had geen masker. Alleen glas.

Ze voelde alles.

Te veel.

Altijd.

Toen ze ouder werd, begon ze te dromen van liefde.

Niet zomaar liefde, maar allesverterende liefde —

liefde die haar zou zien, aanraken zonder pijn te doen,

en haar zou redden van het constante barsten-in-stilte.

En ze vond hem.

Een ridder met warme ogen en zachte handen.

In het begin was het magisch. Hij noemde haar speciaal. Anders. Intenser dan wie dan ook.

Zij noemde hem haar redding.

Maar glas en vuur mengen zich niet.

Hoe dichter hij kwam, hoe feller haar paniek brandde.

"Waarom antwoordt hij niet meteen?"

"Waarom kijkt hij anders vandaag?"

"Wat als hij me plots niet meer wil?"

De ridder wist niet dat in haar hoofd elke stilte schreeuwde,

elke vertraging een afwijzing werd,

elke nuance een dolk in haar borst.

Dus toen hij even achteruit deinsde,

gooide zij zichzelf tegen hem aan —

in tranen, in woede, in angst, in liefde.

Maar haar glas brak. Keer op keer.

Tot hij zich sneed.

Tot zij enkel nog scherven was.

En toen ging hij weg.

Niet omdat hij haar niet liefhad.

Maar omdat hij het bloed niet meer kon dragen.

Zij bleef achter,

tussen de restanten van haar eigen storm.

Huilend van pijn, smekend om liefde,

terwijl ze haar eigen hart had uitgehold om gezien te worden.

En toch…

toch bleef er iets van hoop.

Want op een dag

boog ze zich over haar eigen scherven

en zag — niet alleen breuklijnen,

maar ook licht.

Ze begreep:

De liefde die ik zoek, is geen pleister.

Het is een spiegel.

En enkel als ik mezelf durf te dragen,

zal iemand anders mij kunnen vasthouden

zonder zich te snijden.

---

En zo leerde het meisje met de glazen huid

zichzelf op te rapen, schilfer voor schilfer.

Niet om perfect te zijn.

Maar om heel te worden — op haar manier.

Niet elk sprookje eindigt met een prins.

Sommige eindigen met een vrouw

die haar eigen harnas bouwt

van alles wat haar ooit brak.

- Ellie's Odyssey