"PTSS is geen verleden tijd."

Er was een tijd waarin mijn bed geen rust gaf,

maar brandwonden naliet.

Mijn geest wist wat mijn lichaam probeerde te vergeten:

hier begint de hel opnieuw.

Ik sliep niet.

Ik overleefde de nacht.

Elke keer als mijn ogen dichtvielen,

viel ik mee van die denkbeeldige klif,

maar het voelde écht.

Zoals die vuistslag op mijn neus.

Niet in een herinnering,

maar in mijn gezicht.

Letterlijk.

Alsof tijd geen barrière is voor pijn.

Soms zweefde ik.

Niet vredig, maar leeg.

Leven tussen hemel noch aarde,

in een witte zaal waar alleen echo’s wonen.

Een gesprek kon me daarheen sturen,

halverwege een zin,

weg…

en niemand merkte het. Behalve ik.

PTSS is geen litteken.

Het is een wonde die soms opnieuw open scheurt

zonder waarschuwing.

Maar ik schrijf dit vandaag.

Dat betekent:

ik ben er nog.

Recente blogposts