Mijn lichaam praat harder dan mijn mond

Ik dacht dat misbruik stopt als de dader weg is.

Maar mijn lichaam fluistert het nog elke dag…

… en soms schreeuwt het.

OCD klinkt voor velen als “een beetje netjes willen zijn.”

Voor mij is het oorlog voeren in mijn eigen huid.

Ik poets mijn tanden tot mijn tandvlees bloedt,

niet om ze schoon te krijgen

maar om het vuil van hem weg te schrobben

dat er allang niet meer is,

behalve in mijn hoofd.

Ik ‘hum’ in het donker,

niet omdat ik iets wil zeggen,

maar omdat stilte gevaarlijk voelt.

Een stem in mijn keel om de herbelevingen

en nachtmerries weg te houden.

Mijn tenen en vingers trekken zich samen

alsof ze zich vastklampen aan de realiteit.

Mijn nagels graven in mijn huid,

armen, benen, hals —

alsof pijn van nu

de pijn van toen kan wegkrassen.

Anderhalf jaar misbruik

door een verborgen narcist heeft van mijn lichaam een archief gemaakt.

Een dossier van overleving, met littekens als bewijsstukken.

En het ergste?

Dit is geen verleden tijd.

Dit is elke dag.

Tot ik een dag vind

waarop mijn lichaam

weer stil mag zijn.

- Ellie's Odyssey