Ik stond op de bank.

Mijn knieën trilden onder het gewicht van de blikken. Mijn wangen nat van tranen die ik niet meer kon tegenhouden.

De klas zat vol. Tientallen ogen keken naar mij. Niet met medelijden, maar met verwondering. Met plezier, zelfs.

Want de juf had iets gezegd. Iets als: "Als je weer moet huilen, dan mag je nu eens mooi op de bank staan, zodat iedereen kan klappen voor je theater."

En dus stond ik daar.

Klein. Te groot voor mijn lijf.

Mijn armen hingen slap langs mijn zij, mijn gezicht rood en warm van schaamte.

Rond mij begonnen de kinderen te lachen. Niet luid — eerder dat geniepige gegniffel dat snijdt als een bot mes.

De juf keek me aan, alsof ze een soort macht over me had.

Ik weet nog dat ik haar stem hoorde zeggen: "dit gebeurt er wanneer je het leuk vindt om in de belangstelling te staan."

Ik wilde verdwijnen.

Opgaan in de vloer, oplossen in lucht.

Maar ik stond daar.

En zij klapten.