Je bleef. En je bleef opnieuw. En dat lag niet aan jou.

Ze noemen het Battered Spouse Syndrome.

Een patroon waarin je hoofd weet dat het fout zit,

maar je lichaam bevroren blijft.

Waarin je hart hunkert naar wat je ooit even voelde:

een blik, een sorry, een zweem van liefde die nooit echt was.

Maar wél genoeg om te blijven hopen.

 Dat is traumabonding.

Een ketting die niet in slagen zit,

maar in spijt.

In “het zal nooit meer gebeuren.”

In “ik hou van je – maar jij moet veranderen.”

En je gelooft dat als jij maar genoeg verandert,

het geweld stopt.

Je ontkent. Je minimaliseert. Je beschermt hem.

Je verliest jezelf.

Tot je niet meer weet wie je bent

zonder hem.

 Maar hier is wat ze je nooit vertellen:

Je mag breken.

Je mag weglopen zonder sluitend verhaal.

Je mag overleven in stukjes.

Je mag teruggaan… en dan nog eens vertrekken.

Dat maakt je niet zwak. Dat maakt je echt.

 Ontsnappen begint niet met je koffers pakken.

Het begint met één gedachte:

“Dit is geen liefde. En ik verdien beter.”

Als niemand het je vandaag zegt,

dan zeg ik het:

Je bent geen schuldige.

Je bent een overlever.

En je mag vrij zijn.

— Ellie’s Odyssey | Balans in Chaos