Het deed MIJ pijn

Zijn handen raakten m’n huid.

Hij greep me vast tot alle lucht verdween,

en mijn haren aan zijn handen kleefden.

Ik lag op de grond,

nagetrapt, ineengekrompen.

Mijn lijf verlamd van de schrik.

Mijn hoofd leeg van betekenis.

Hij ging gewoon slapen.

Alsof er niets was gebeurd.

Alsof mijn adem in teugen

niet meer telde.

De volgende ochtend: geen excuses.

Geen blik.

Geen schroom.

Geen sorry.

En toch zei hij iets.

Zacht, bijna empathisch:

"Het deed míj pijn om jou zo te zien liggen."

Alsof ik daar lag

om hém te kwetsen.

Alsof mijn pijn

alleen bestaansrecht had

wanneer hij ze kon gebruiken

om zichzelf te beklagen.

En ik?

Ik troostte hem.

Alsof het allemaal

mijn schuld was.

- Ellie's Odyssey