Fragment uit: In de greep van zijn blik (new book coming up)

Hoe liefde veranderde in controle, misbruik en geweld

___________________________________________________________

“Snij u nog wat.”

“Hang u op met uw stijltang.”

“Ge zou u beter van kant maken.”

Geen roep uit het duister van een internetvreemde.

Geen dronken geschreeuw van een voorbijganger.

Het kwam van hem.

De man die me eerst aankeek alsof ik een wonder was.

De man die me meenam op weekend naar Düsseldorf en Ieper,

die me liet smelten met zijn schattige glimlach

en die blik – die blik – waar je in verdronk

vóór je wist dat hij je erin zou laten verzuipen.

De man die ik ‘baby’ noemde,

voor wie ik uren reed,

zelfs als ik leeg was.

Zelfs als ik voelde dat ik mezelf onderweg verloor.

En toch.

Elke keer dat ik mijn eigen stem gebruikte.

Elke keer dat ik “nee” zei,

of gewoon even niets stuurde.

Dan kwam het.

Eerst de stilte.

De blok.

Alsof ik gewist kon worden.

Daarna de woorden.

Sneller dan ik kon slikken.

Harder dan ik kon terugduwen.

Geen “ik mis je.”

Geen “praat met mij.”

Alleen dit soort zinnen.

Alsof hij hoopte dat ik het zelf zou afmaken.

Alsof mijn bestaan een overtreding was.

En ik?

Ik dacht dat het aan mij lag.

Want dat is wat misbruik doet —

het kraakt niet alleen je hart,

het herschrijft je kompas.

Het leert je dat daden van haat

iets zijn wat je blijkbaar verdient.

Dus begon ik mezelf te verontschuldigen.

Voor mijn stilte.

Voor mijn woorden.

Voor het feit dat ik bestond.

En ik bleef.

Niet omdat ik het niet zag.

Niet omdat ik zwak was.

Maar omdat ik dacht

dat liefde soms pijn moest doen

voor ze het waard werd.

Hij bouwde me eerst op —

zette me op een voetstuk

waar ik mezelf eindelijk even kon zien.

En toen brak hij me.

Niet ineens.

Niet met geweld.

Maar in lagen.

In woorden.

In stilte.

Dit is geen verhaal over een relatie die misliep.

Dit is een verhaal over hoe je

je eigen gezicht verliest

in de blik van iemand

die zegt dat hij van je houdt

terwijl hij systematisch je ziel uitknipt.

En over hoe je,

met je handen open en bloedend,

de scherven opraapt.

Niet om hem terug te lijmen.

Maar om jezelf opnieuw te vormen.

In iets wat niet breekt

voor iemand anders zijn greep.

_______________

- Ellie's Odyssey