𝘏𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘩𝘦𝘶𝘨en 𝘥𝘢𝘵 𝘸𝘦𝘨𝘭𝘰𝘰𝘱𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵𝘣𝘢𝘢𝘳𝘩𝘦𝘪𝘥

Hij schrijft nog.

Alsof mijn chaos een vergeten boek is dat hij even wil herlezen.

Niet om te begrijpen,

maar om zijn naam terug tussen de regels te duwen.

“Hoe gaat het met je?”

Met daaronder het onuitgesproken: ik heb je gebroken, maar zeg me dat jij fout zat.

Hij noemt het bezorgdheid.

Ik noem het gaslicht in de vorm van een glimlach.

Hij huilt over krassen in zijn ego

terwijl ik nog bloed van mijn wonden.

Hij herinnert zich hoe ik hem 'verliet',

niet hoe hij me verdronk.

Wat me blijft bijten:

hoe hij lacht voor anderen – charmant, zorgzaam, menselijk.

Alsof empathie een luxegoed is

dat hij enkel uitdeelt aan wie geen spiegel voorhoudt.

Mijn PTSS kent zijn naam uit het hoofd.

Mijn adem stopt soms bij het horen van een notificatie.

Mijn geest dwaalt af naar toen

terwijl hij zonder schuldgevoel verder leeft.

Maar ik ga ook verder.

Niet ongeschonden.

Wel oprecht.

Ik kies elke dag voor genezing boven herhaling.

Voor stilte boven zijn stem.

Voor waarheid,

boven een liefde die loog.

— Ellie’s Odyssey