Trough the looking glass of addiction!

Soms zoeken we geen geluk.

Soms zoeken we gewoon verlichting.

Iets dat het ruisen in ons hoofd overstemt,

of de stilte in ons hart vult.

We grijpen naar wat ons even doet vergeten,

de geur van haar, de blik van hem,

de roes van een glas, de brand van een woord.

Of het nu in een fles zit of in iemands aanwezigheid,

we willen voelen dat we íéts zijn,

zelfs al is het maar voor even.

Soms raken we gehecht aan pijn

omdat het vertrouwd voelt.

Omdat chaos tenminste iets is,

in plaats van het niets.

We keren terug naar wat ons breekt,

omdat het ooit heeft geheeld.

Of dat dachten we toch.

Noem het geen zwakte.

Noem het overleven met een schijn van houvast.

Een poging om vorm te geven aan leegte

met wat glinstert maar snijdt.

En toch, ergens weten we:

het ware thuiskomen zit niet in de roes,

maar in het ontwaken.

Every hit, every sip, every toxic touch, is

a false insurance policy against the void...