Fragment uit mijn boek: postnatale depressie na een miskraam

Ik dacht dat ik het al had gevoeld, die oerkracht van verlies. Maar niets bereidt je voor op het moment dat je leven abrupt tot stilstand komt. Eén echo, één blik op dat lege scherm en het voelde alsof de wereld onder mijn voeten wegviel.

De stilte in de kamer was oorverdovend. Geen hartslag, geen bevestiging van leven. Alleen die woorden: 'Het spijt me.' Ze raakten me als een koude, harde klap in mijn gezicht. Alles wat ik me had voorgesteld – de eerste keer haar te voelen trappen, haar naam kiezen, haar wieg inrichten – verdween in een fractie van een seconde.

Het was een afscheid zonder een begroeting. Hoe rouw je om iemand die je nooit hebt ontmoet, maar waar je al zo veel van hield? De dagen erna voelde ik me leeg, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Mijn lichaam herinnerde me voortdurend aan wat er niet meer was. Het was alsof mijn hart, mijn hoofd en mijn lichaam op verschillende snelheden probeerden te verwerken wat er gebeurd was.

Mensen probeerden te troosten, vaak met goedbedoelde woorden die alleen maar scherper sneden. 'Je kunt het opnieuw proberen.' Alsof dit verlies zomaar uit te wissen was. Alsof een toekomstig kind ooit de plek kon innemen van degene die er niet meer was.

Het verlies blijft. Het zal altijd een stukje van mij zijn. Maar ik leerde dat rouwen niet betekent vergeten. Het betekent ruimte geven aan wat er was en wat er had kunnen zijn. En dat, hoe gebroken ik me ook voelde, de liefde voor dat kleine mensje nooit verloren gaat.